Eylül’e Çalan Güz Yaprakları Gibi Hayat

Eylul’e calan guz yapraklari gibi hayat. Tum derin sizilari unuturcasina hazan dolu mevsime inat.Korkma! Gitmek icin gelmedim sana, aslinda hep vardim, sadece sakliydim gul kokan teninde. Hani soylenir ya derinden cumleler, sevmeler bir omre bedeldir diye. Oyledir de… Ama tek gercek vardir aslinda. Bahsedilen omur de Sen’sindir bedelde.

Acimasiz gecelerin son verdigi parlak bir gokyuzu gibisin Sen… Aklimin takildigi her sehir gocusunde kendimedir aslinda yalnizligim. Ama bilirim ki yudum yudum seni katmisimdir, pare pare seni kazimisimdir her bir zerreme. Hani anlat dedin ya bana, gunler gecse de yollar bitse de omur bitse bile sana getirdim olumsuzlugu yuregimde.

Her sabah o issiz meltemin esen tilsiminda her gulusunu bir omur bildim senin icin. Gozlerine dokunamadigim her anda tek bir nefes senin icin. Sihrini bir an olsun kaybetmeden arasindan tek bir nagme yankilanan dudaklarina giydirdigim cilgin cirpinislar senin icin. Her seye ve her zorluga inat, bir gulu koklarcasina ilik ilik yuregime akan her zerremden damlayan kan senin icin. Senin icin iste. Hani anlat dedin ya bana.Mevsimsiz solarken yapraklarim gonul evimde acan bir tebessumsun benim icin.

Hic gitmedigim bir diyari anar gibiyim simdi. Ismin hece hece dokulurken dudaklarimdan ezberine al beni. Ama oylesine degil. Sesine dokunmama izin ver. Sadece sesine. Darmadagin olmus hayatlarin tam da ortasindan cek al beni sesinle. Akit goz bebeklerinden huzunleri ver bana. Varlikta, yoklukta, dunde, bugunde hatta yarinda ses et bana ki dudaklarindan cikan ufacik bir nagme sarsin en bastan geri gelen zamani.

Biliyor musun iki gozumun cicegi! Mevsim bahar mi kis mi, gunler uzun mu kisa mi, hayat baki mi yoksa kalici mi hic umrum bile degil. Nesemi, sevincimi, gulusumu hatta yarinlarimi bile duslemez oldum. Dallari firtinada kopan bir agac gibi tutunmaya calisirken yasama, yaprak yaprak solmak yerine kendim olabilmeyi, seninle kalabilmeyi soz bildim. Hani demistin ya bana anlat diye Ceren’i.

Gulmek ile aglamak arasinda monoton bir hayatin girdabinda savrulup giderken, uzerine olu topragi ortulen bir bedenden silkinirken ufacik kivilcimlar, gun isigina ve suya hasret bitkiler gibi tatsiz tutsuz yasama sarilirken, evden sokaga her cikista zifiri karanlik sokaklarda golgemizi ararken bir ‘Umut’ isigi oldun ‘Sen’ hayata.

İste bu anlatmak istedigim Ceren.

Sinirsiz hayallerde tirnak icine al beni. Adina adanmis bir hayatin gelecek duslerini kurarken serseri zihnimde ezbere aldim bile coktaaaaaaan seni. Soz gumusse eger susuyorum simdi. Ben cok seviyorum masum dudaklarindan cikan essiz Ceren’i 🙂